Mijn verhaal
Studeren zonder passie
Zelf heb ik twee studies afgerond die ik interessant vond, maar waar ik eigenlijk nooit een passie voor had, namelijk een WO Bachelor Chinastudies en een WO Master toerisme. Na het VWO was naar de universiteit gaan en een Bachelor en Master afronden de enige optie wat mij logisch leek. Het HBO was geen enkel moment in mij opgekomen als optie terwijl ik meer praktisch dan theoretisch ingesteld ben. Dit was het begin van een 8 jaar lang durende lijdensweg die ik in juli 2021 overwonnen heb.
Onder de prestatiedruk van Aziatische ouders
Het duurde zo lang om mijn Master diploma te behalen omdat mijn gedachten altijd ergens anders waren. Ik wilde slechts YouTube video's maken. Daar ben ik mee begonnen in 2010, toen ik 15 jaar oud was. Goede of slechte zaak, het maakte me gelukkig. En ik werd ook steeds beter in het maken van video's. Maar als de zoon van twee Indonesische immigranten, had ik persoonlijk altijd de gedachte dat het volgen van dit onconventionele pad niet voor mij weggelegd was. Mijn ouders zijn naar Nederland gekomen voor een betere toekomst. Ze hebben zelf nooit goed onderwijs kunnen volgen, daarom wilden ze er alles aan doen om mij die kans wel te geven. Volgens hen stond goed onderwijs basis aan het verkrijgen van een goede baan. ‘Goede baan’ hield een baan in die veel geld op zou leveren. Ze wilden slechts dat ik me in de toekomst nooit zorgen zou hoeven maken om geld omdat zij in het begin moeilijk rond konden komen, maar ik kon moeilijk leven onder deze druk.
Stage als ommekeer in mijn leven
Toen ik tijdens mijn Master door gebrek aan focus op mijn studie weer eens een jaar uitliep, besloot ik een stageplek te zoeken om nuttig gebruik te maken van mijn vrije tijd. Ik bemachtigde een plaats bij International Film Festival Rotterdam (IFFR) op de afdeling Marketing en Communicatie. Daar was ik onder andere verantwoordelijk voor het onderhouden van het YouTube-kanaal van IFFR, dat ging mij natuurlijk erg goed af. Toen ik daar aankwam, had het kanaal ongeveer 67.000 abonnees, bij mijn vertrek 6 maanden later had het kanaal 92.000 abonnees. Een groei van 25.000 abonnees dus. Bij het bereiken van 100.000 abonnees een paar maanden later werd ik uitgenodigd naar het kantoor te komen om de zilveren Youtube Creator Award hoogstpersoonlijk uit te pakken (zie foto hieronder).
The missing piece: (Zelf)vertrouwen
Ik had niet durven dromen om van video's maken mijn baan te kunnen maken, maar mijn stage bij IFFR gaf me het vertrouwen wat ik voorheen miste. Naast het onderhouden van het YouTube-kanaal, was ik namelijk ook verantwoordelijk voor het bewerken van promotiemateriaal. De creaties die ik snel in elkaar flanste, werden tot mijn verbazing geprezen. Door mijn jarenlange ervaring met YouTube, was ik handig geworden in het bewerken van beeldmateriaal. Omdat het promotiemateriaal niet perfect afgewerkt hoefde te worden, kon ik op deze manier snel dingen produceren. Ik dacht: “Als ze dit al goed vinden, hoe zouden ze dan reageren op mijn werk als ik echt de tijd kreeg om iets neer te zetten?” Meteen na het behalen van mijn Master vroeg een ZZP'er, Femke Akkerman, die ik kende van mijn stage, of ik een video voor op haar website kon maken. Ik werkte aan het project alsof het mijn eigen kunstwerk was. Ze was blij met het resultaat. Het voltooien van die opdracht was voor mij het signaal om dit bedrijf op te richten.
